ECIW werkboek les 7 – David Hoffmeister

Nu hebben we in onze werkboeklessen een fundamenteel basisidee bereikt, waarvan Jezus zegt dat het in het begin bijzonder moeilijk kan zijn om te geloven: ‘Ik zie alleen het verleden.’ En dit idee is heel belangrijk in ons ontwaken — want dit idee moet eerst erkend worden voordat er een ervaring kan komen die verder gaat dan dit idee. Het is zó belangrijk dat de voorgaande zes ideeën — de eerste zes lessen van dit werkboek — er allemaal op gebaseerd zijn; je kunt zeggen dat het een zeer fundamentele stap is op de schijnbare ladder van ontwaken.

Er zullen ideeën aan de orde komen die heel radicaal zijn, zoals ‘het script is geschreven’. Een idee dat heel onbegrijpelijk is voor studenten van deze Cursus, maar eigenlijk is dat een andere vorm van de les voor vandaag: ‘Ik zie alleen het verleden.’

Dus als we zeggen ‘ik zie’, betekent dat ‘ik neem waar’: ik neem een wereld van beelden waar, een wereld van opeenvolgende beelden die na elkaar verschijnen, in wat het dagelijks leven wordt genoemd, en wat een lineaire kosmos schijnt te zijn, die zich van het verleden naar de toekomst beweegt, in die richting, in die ene richting. En dat alles, al die percepties, zijn gebaseerd op het verleden: de betekenissen die worden gezien, ervaren, zijn uitsluitend gebaseerd op het verleden. En als alles wat ik waarneem het verleden is, kan dat meteen aantonen hoe waanzinnig de gedachten zijn die de denkgeest passeren, en de beelden. Ik zeg waanzinnig, want denk hier eens aan in de zin van een keuze: als je door de dag heen een reeks keuzes maakt die allemaal anders lijken te zijn, dit boven dat, kiezen om te blijven of te gaan, het ene ding verkiezen boven het andere, kijken hoe je ogen naar het ene ding worden getrokken in plaats van naar het andere, de dag plannen, een schema hebben, een kalender volgen; al deze dingen veronderstellen dat er iets anders aan de hand is dan het verleden, dat er iets actief aanwezig is en zich actief ontvouwt in de richting van de toekomst. Het gaat ervan uit dat er verschillende locaties zijn in tijd en ruimte, verschillende stappen in de tijd, sommige veel korter en kleiner, sommige veel, veel langer. En al deze veronderstellingen berusten op het geloof dat deze wereld op de een of andere manier dynamisch is en zich ontvouwt. 

Het kan een avontuur lijken om niet te weten wat de toekomst is, het kan een mysterie lijken. Ja, zelfs een mysterie — de wereld kan mysterieus lijken, maar zelfs het geloof dat de wereld een mysterie is, is enkel een ontkenning van de les van vandaag: ‘Ik zie alleen het verleden.’ Want wat is er mysterieus aan dit idee? Er is niets, niets mysterieus. Je kan tegen jezelf zeggen: ‘Ik kijk naar het verleden.’ Het enige waar ik getuige van ben, de hele dag door, is het verleden. Ha, ik probeer te beslissen tussen wat voorbij is en wat voorbij is. Alle keuzes die ik gedurende deze dag schijnbaar maak, keuzes die door een persoon worden gemaakt, zijn ook allemaal voorbij. Hmmm, dat neemt het mysterie weg. Gewoonlijk wordt vaak gezegd dat het menselijk lichaam erg mysterieus en wonderbaarlijk is — nee, helemaal niet mysterieus of wonderbaarlijk als het alleen maar het verleden is.

Zo’n nadruk op verschillende lichaamsdelen, en op onderdelen van het script: de goede delen, de betere delen, het nastreven van de betere delen, het nastreven van een betere wereld, een beter leven. Hmmm, wat betekent dat, als het allemaal het verleden is? Hoe kun je nastreven wat al voorbij is? Zoals een kat die achter zijn staart aanzit — het ziet er grappig uit als we een kat zien die achter zijn staart aanzit — we lachen, dat vinden we zo dom. Maar wat is er gaande, uit bed stappen en eropuit gaan om het verleden na te jagen?

Wat als al mijn toekomstige doelen het verleden zijn? Wat als mijn ambities het verleden zijn? Zie je, het begint eenvoudiger te worden — alles begint heel, heel erg op elkaar te lijken — wanneer ik mijn denkgeest open, open, open, om alleen maar te rusten en me te vestigen in een heel verlichtende gedachte: ‘Ik zie alleen het verleden.’

Het ego kan een reactie hebben op het idee voor vandaag, het zal misschien zeggen dat het absurd is. Als dit idee waar zou zijn, als dit tijdsidee waar zou zijn, dan maakt het een farce van de menselijke conditie, een totale farce van de menselijke conditie. Het is bijna alsof je een miljoen engelen tegelijkertijd laat lachen om alle vermeende problemen en moeilijkheden en strijd vanwege dit idee: ‘Ik zie alleen het verleden.’ En als het ego zegt dat dit absurd is, laten we dan even pauzeren en nadenken over hoe absurd het is… is dit echt absurd? Het ego mag zeggen: ‘Waarom zou je nog iets doen, waarom zou je überhaupt iets doen? Waarom naar het werk gaan, waarom proberen de kalender bij te houden en het spel te spelen als ik alleen het verleden zie?’ ‘Ha ha,’ vraagt het ego, ‘wat is het punt?’ Maar het omarmen van en het openstaan voor het idee voor vandaag is het punt. Het is eigenlijk het enige punt dat de dag heeft! En als je erin slaagt dit idee te omarmen, dan ga je inzien dat je helemaal geen problemen hebt, dat alle problemen die je vandaag dacht te hebben allemaal hypothetisch zijn: ze zijn allemaal gebaseerd op het geloof dat je op een of andere manier je weg door tijd en ruimte kunt kiezen, terwijl je in feite dit idee kunt aanvaarden en de poort naar de Verzoening kunt binnengaan en verder naar het Koninkrijk der Hemelen.

En dit is ook een mooie ingang naar goddelijke voorzienigheid, want denk hieraan: als Jezus Christus wil dat je deze les vandaag volledig accepteert — ‘Ik zie alleen het verleden’ — en je de middelen en alles geeft wat je nodig hebt om deze les vandaag te accepteren — ‘Ik zie alleen het verleden’ — dan is alles wat je nodig hebt om dit idee te accepteren al gegeven. Het ego kan zeggen dat als je dit idee accepteert — ‘Ik zie alleen het verleden’ — dat de wereld om je heen zal instorten, dat het gedaan is met je, dat het over is, dat je de handdoek in de ring hebt gegooid om een persoon te zijn, om een presteerder te zijn, om een verzamelaar te zijn, om een bezitter te zijn. Maar wil je daar de handdoek niet voor in de ring gooien? Hebben die dingen je ooit blijvende vrede en geluk gebracht?

Dus we zijn vandaag verbonden in het idee — ik ben zo sterk verbonden met jou — om de handdoek in de ring te gooien voor deze lineaire voortgang van wat ik het verleden-verleden (past-past) en het toekomst-verleden (future-past) noem. Laten we stoppen met deze onzinnige spelletjes om de tijd op te delen in dualistische ideeën zoals verleden en toekomst. God is geen god van dualiteit, God heeft geen lineaire tijd geschapen, en God heeft het verleden en de toekomst niet geschapen, en niet een of ander illusoir klein samengeperst moment dat tussen die twee in ligt en het heden wordt genoemd. Nee, het heden zit niet tussen het verleden en de toekomst, dat is ook niet waar. Het heden is voordat de tijd was: ‘Voordat Abraham was, ben Ik.’ En de glorie is dat alles wat lineaire tijd schijnt te zijn, de macht, de aandacht of de investering van de denkgeest niet waard is. We hoeven niet langer vast te houden aan deze dwaze tijdsideeën.

Als je mijn stem volgt, als je de aanwezigheid voelt van wat nu tot je spreekt, zul je een kracht voelen, een gevoel van opwinding, van passie, van volledige bevrijding van alles wat je eerder hebt geloofd. Dus laten we er gewoon voor gaan, en ons daar nu op richten: Ik zie alleen het verleden. Ik ben dankbaar dat ik alleen het verleden zie. Wat ik waarneem is voorbij. Gelukkig, zo gelukkig:

Ik zie alleen het verleden.