ECIW werkboek les 37

Vandaag ontvangen en beoefenen we prachtige ideeën. Eerst lazen we in ‘De Lessen van Liefde’ (T6.Inl en T6.1) dat aanval onmogelijk is, dat geweld onmogelijk is. En daarna werd ons een nieuwe interpretatie van de kruisiging gegeven. Een interpretatie die niet alleen uitlegde wat het niet was, in negatieve termen, maar die het in feite uitdrukte als een lering van de hoogste les die geleerd moet worden: ‘Onderwijs louter liefde, want dat is wat je bent.’ En ons werd verteld dat, als je het op enige andere manier zou interpreteren, je het zou gebruiken als een aanvalswapen, in plaats van als een oproep tot vrede, waarvoor ze was bedoeld.

Dus dit past zo mooi bij onze les voor vandaag uit het werkboek, ‘Mijn heiligheid zegent de wereld’. Dit is hoe we de wereld zegenen, door liefde te onderwijzen. Het zegent onszelf, en het zegent iedereen. Het zegent werkelijk alles wat we waarnemen. Het is het doel van onze komst, onze functie, het is waarom we hier zijn. Het betekent werkelijk het einde van het offer, want het biedt iedereen wat hem toebehoort. Het biedt iedereen – inclusief mezelf – alles. 

En de wig van een geloof in opoffering vervangen door heelheid is de manier waarop mijn heiligheid de wereld zegent. Het is de manier waarop mijn heiligheid de verlossing van de wereld is, dat de wereld één is met mij, dat ze de denkgeest van de denker niet heeft verlaten, dat ze de denkgeest van de waarnemer niet heeft verlaten. Door heilig te zijn moet ik een heilige waarneming hebben van de hele wereld. 

We oefenen dus specifiek met alles wat we waarnemen, terwijl we onze ogen door de kamer laten gaan, kijken naar de dingen die we zien, dichtbij en verder weg. Deze lessen kunnen worden overgedragen op alles wat ik waarneem, en ons wordt gevraagd specifieke toepassingen te gebruiken, in stilte wanneer we iemand ontmoeten of zelfs wanneer we aan ze denken, door te zeggen: ‘Mijn heiligheid zegent jou…’ – en daarbij hun naam te noemen. 

Dus zullen we dat vandaag in stilte beoefenen terwijl we voortgaan, bij elke gedachte aan een persoon: ‘Mijn heiligheid zegent jou.’ Bij elke verschijning van een persoon, zeggen we stilletjes vanbinnen: ‘Mijn heiligheid zegent jou.’ Terwijl we kijken naar de bomen, terwijl we kijken naar de huizen, terwijl we kijken naar het gras, of de rivier, oefenen we met alles wat we waarnemen: