ECIW werkboek les 34

Vandaag focussen we ons op de staat van vrede. En onze overeenkomstige lezing die ik zojuist las uit hoofdstuk 5, ‘Hoe het ego schuld gebruikt’ (T5.V), ging over het gebruik van schuld door het ego. We zagen dat schuld voortkomt uit pogingen om tegen God in of los van God te denken. We zagen ook dat vrede een beslissing van de denkgeest is en schuld of angst ook een beslissing van de denkgeest is, en dat er geen alternatieven en geen andere keuzemogelijkheden zijn. 

We hebben ook geleerd dat schuld altijd ontwrichtend is en dat alles wat angst baart, verdeeldheid zaait. Dus liefde en angst, vrede en schuld, hebben geen raakvlak. Je kunt niet een deel van het een of een deel van het ander hebben. De aanvaarding van de Verzoening is de correctie en die moet ondubbelzinnig zijn. Er kunnen geen uitzonderingen worden gemaakt op de Verzoening om deze diepe vrede, die het begrip van de wereld te boven gaat, te ervaren. 

Geloven in het ego is geloven dat je God daadwerkelijk kunt aanvallen, en aanval en schuld gaan samen, net zoals vrede en vergeving samengaan. En de hele wereld die buiten lijkt te zijn, is het resultaat van gedachten. Vrede moet dus van binnenuit beginnen met vreedzame, liefdevolle gedachten die in overeenstemming zijn met God, en dan stralen ze naar buiten uit en breiden ze zich uit. Als ik zeg ‘naar buiten’, dan is dat niet een ruimtelijke overweging of een tijd overweging. Het is de uitstraling van liefde, het is de uitstraling van licht, schepping. 

En alles wat in de denkgeest wordt aanvaard heeft werkelijkheid, werkelijkheid in de zin van wat werkelijkheid lijkt te zijn. Als je het ego in je denkgeest aanvaardt en je het ego in je denkgeest op de troon zet, dan maakt het binnenlaten ervan het tot werkelijkheid – niet in waarheid, maar het zal lijken dat de wereld van het ego werkelijk is als in het ego wordt geloofd. 

En omgekeerd, als vergeving, als de Verzoening wordt aanvaard, als de correctie in de denkgeest wordt aanvaard, keert de denkgeest terug naar de schepping, naar zuivere liefde en licht. En de toekomst is ongedaan gemaakt, net als het verleden. Dus vrede en liefde en vreugde en harmonie zijn heel natuurlijk. Schuld, angst, schaamte, pijn, zijn zeer onnatuurlijk. 

En ons werd in de tekst verteld dat als we ‘zonde’ opvatten als een gebrek aan liefde, het gecorrigeerd kan worden door het geven van liefde. Het ego ziet zonde als een aanslag of een aanval, en dat is wat de schuld opwekt. Dus uiteindelijk, zodra de denkgeest in staat is ‘zonde’ waar te nemen als een gebrek, een gebrek aan liefde, dat om liefde vraagt, dan kan de liefde doorstromen. En door liefde te geven en liefde uit te breiden, liefde te onderwijzen, daagt de ervaring dat liefde alles is wat er is, er is niets anders. 

Dit zijn de gedachten waaraan we vandaag denken. Er is een alternatief voor de gefragmenteerde wereld van vervormde waarneming. We openen ons hart en onze denkgeest voor dit alternatief wanneer we de les van vandaag met diepe oprechtheid beoefenen: