ECIW werkboekles 23 – David Hoffmeister

De lezing van vandaag uit de tekst, hoofdstuk 4 (T4.Inl en T4.I) en deze prachtige les, nummer 23 – ‘Ik kan ontsnappen aan de wereld die ik zie door aanvalgedachten op te geven’ – geven ons een nieuwe context om te onderwijzen en te leren. Zoals de tekst ons vertelde zijn onderwijzen en leren een van de grootste krachten die we op dit punt hebben; de leraar en de leerling zijn gelijk. Wat je onderwijst is wat je leert – gelijk in dezelfde orde van denken – en dat de leraar onderwijst om zichzelf als het ware vanuit een bepaalde positie te onderwijzen. Het onderwijzen is niet om een concept of rol te handhaven, net zoals ‘leerling’ geen concept of rol is die voor altijd behouden moet blijven. Dit zijn mechanismen die de Geest gebruikt om uit te breiden, te verduidelijken, te zuiveren.

En als we dan naar het werkboek gaan zien we – daar worden we nogmaals aan herinnerd – dat de oorzaak van de wereld die we lijken te zien, de oorzaak van de wereld zoals die wordt waargenomen, aanvalgedachten zijn. Zo wordt ons het eerste, heel directe ontsnappingsluik uit de slapende denkgeest gegeven. 

Na lessen in waarneming en gedachten, krijgen we nu direct het ontsnappingsluik van de wereld van afscheiding naar eeuwigheid aangereikt: ‘Ik kan ontsnappen aan de wereld die ik zie door aanvalgedachten op te geven.’ Dit is een vorm van wat Jezus in de zaligsprekingen heeft onderwezen: ‘Oordeel niet opdat gij niet geoordeeld wordt.’ Door aanvalgedachten te koesteren en vast te houden, brengen we de ervaring van aanval in het bewustzijn, hoewel aanval in werkelijkheid niet mogelijk is.

En we krijgen te horen dat het geen zin heeft om te proberen de wereld te veranderen omdat die niet in staat is om te veranderen, aangezien het een effect is. Maar het heeft wel degelijk zin om je gedachten over de wereld te veranderen omdat je de oorzaak verandert. 

De les van vandaag richt zich op twee aspecten. Het richt zich op aanvalgedachten en maakt ze niet verschillend – het zien van de gelijkheid van aanvalgedachten, gedachten van aanvallen en gedachten van aangevallen worden zijn hetzelfde en niet verschillend. En je krijgt een glimp te zien van waarom het onmogelijk is om een slachtoffer of een dader te zijn, als gedachten van aangevallen worden en gedachten van aanvallen hetzelfde zijn – er kunnen geen slachtoffers en geen daders zijn. 

En dan is het tweede aspect van de les feitelijk het opgeven van aanvalgedachten, door te beseffen dat als je waarde hecht aan vrede, als je waarde hecht aan geluk en vreugde, je bereid moet zijn om aanvalgedachten te laten gaan, je moet bereid zijn om ze los te laten. 

Er zal geen gemoedsrust zijn als aanvalgedachten dierbaar zijn en worden vastgehouden en beschermd en gerechtvaardigd. Als aan aanvalgedachten wordt vastgehouden, dan zal er een wraakzuchtige wereld worden waargenomen, met alles erin als een symbool van wraak. Als aanvalgedachten worden beschermd en gekoesterd, dan zal er een buitenwereld lijken te zijn, ook al is dat totaal onmogelijk. Er is niets buiten de denkgeest. En toch zal met de truc van de aanvalgedachten, die reflecties zijn van het geloof in de denkgeest van afscheiding van God, van de Bron, deze schijnbare picturale representatie van aanvalgedachten blijven doorgaan.

We worden eraan herinnerd dat dit hele proces van aanvalgedachten en de picturale representaties slechts een fantasie is, slechts een hallucinatie. We dalen vandaag af naar binnen in de denkgeest, voorbij de aanvalgedachten, voorbij de beeldenmaker, naar stilte, naar de visie van Christus, naar liefde en licht en vreugde en geluk, naar eerst een ervaring van de werkelijke wereld of de gelukkige droom, waarin geen vertrouwen wordt gegeven aan de beelden – bekijk ze gewoon, zie ze komen en zie ze gaan, kijk naar de optocht. En versterk dit kijken, dit observeren, met de les van vandaag: