ECIW werkboek les 20 – David Hoffmeister

Vandaag zitten we rustig en openen we ons hart, vastbesloten om te zien met de visie van Christus, met een visie niet van de ogen van het lichaam, niet van beelden, niet van verschijningen, maar van zuiver licht. Vandaag erkennen we dat waarneming niet natuurlijk is. Het is volstrekt natuurlijk om God te kennen, om onze Schepper te kennen, om in liefde en licht en eeuwigheid te verkeren. Het is niet natuurlijk om in de tijd te verblijven, in een kosmos van beelden. Het is niet natuurlijk om in fictie of fantasie te leven. Vandaag zijn we vastbesloten om ons natuurlijke erfgoed, ons wezen, onze Ik-ben Tegenwoordigheid te kennen. 

We zinken diep naar binnen, voorbij alle gedachten en begrippen van tijd en ruimte, voorbij alle gedachten van het verleden en de toekomst. We maken aanspraak op de visie die ons bij onze schepping is gegeven. We komen terug bij het besef dat zien en begrijpen één en hetzelfde is, maar ze hebben geen enkele relatie met waarneming. Af en toe laten we onze ogen — de ogen van het lichaam — dichtgaan, ons afsluitend voor de wereld van waarneming, afsluitend voor de beelden, naar binnen zakkend, dieper, steeds dieper. We laten de vastberadenheid in ons opkomen. We voelen de kracht van onze vastberadenheid, en we gebruiken die voor visie, vastbesloten om de ervaring van ware visie te hebben. 

Vandaag is op één enkele manier, met één enkel doel, gericht op ons innerlijk geestelijk oog. Vandaag laten we ‘ons oog eenvoudig (enkelvoudig) zijn’ (Mattheus 6:22), terwijl we zeggen: