ECIW werkboek les 19 – David Hoffmeister

We zitten rustig om de les vandaag te ontvangen en te ervaren. We worden er eerst aan herinnerd dat de volgorde van de gedachten die in deze lessen worden gepresenteerd er niet toe doet. Het maakt niet uit of we denken dat het denken voorafgaat aan het waarnemen of dat het waarnemen voorafgaat aan het denken. Ze zijn simultaan. Het denken en de resultaten ervan zijn tegelijkertijd. Oorzaak en gevolg zijn nooit gescheiden. Dit is wat de hedendaagse kwantumfysici het kwantumveld noemen. Alles is gelijktijdig, alles is verbonden. Het denken en de resultaten ervan zijn daadwerkelijk simultaan. Oorzaak en gevolg zijn nooit gescheiden.

Dit wordt gevolgd door een zeer krachtige zin, en we moeten ons openstellen voor de zekerheid van dit idee dat Jezus ons leert: ‘Toch is het een feit dat er geen privé-gedachten bestaan.’ Er zijn geen privé-gedachten. Niets kan verborgen worden gehouden. Niets kan een geheim zijn. Niets kan echt uit het bewustzijn worden geduwd, in waarheid. Het was een spel, een voorwendsel, een list, om te denken dat er privé-denkgeesten met privé-gedachten zouden kunnen zijn. 

De basis van de menselijke conditie is een privé-denkgeest met privé-gedachten, privé-lichamen, privé-delen — de mens schijnt privacy te waarderen, autonomie te waarderen, onafhankelijkheid te waarderen. Er wordt gezegd dat deze dingen de mens maken. En dat is een goed woord, ‘maken’. Die onwerkelijke concepten en ideeën maken of genereren een fictie van het menselijk ras, een fictie van individualiteit, een fictie van afgescheidenheid, alsof ieder mens zijn eigen weg gaat, zijn eigen leven leidt, gescheiden loopt, om elkaar slechts op bepaalde momenten te ontmoeten. 

Dus vandaag zien we de dwaasheid van individualiteit, de dwaasheid van persoonlijkheid, de dwaasheid van het trachten een wil uit te oefenen los van God — want God wil volmaakt geluk voor ons en dit idee van privé-denkgeesten en privé-gedachten heeft ons nooit vreugde, geluk, vrede of tevredenheid gebracht. Dat geloof in afscheiding heeft ons juist het gevoel gegeven dat we verdwaald zijn, verloren in tijd en ruimte. 

‘Ik ben niet de enige die de gevolgen ervaart van mijn gedachten.’ Dit toont me dat alles wat ik waarneem — alles in de hele kosmos zonder uitzondering — slechts gedachten zijn, alles. En het opent de kier, de mogelijkheid dat ik voorbij de betekenisloze gedachten, betekenisloze beelden, betekenisloze waarnemingen kan gaan, en diep, diep naar binnen kan zinken in een stilte zo diep, zo rustgevend, zo goddelijk, dat ik me de stilte — deze vrede — kan herinneren als mijn essentie. Dat is werkelijkheid. In diepe, diepe oprechtheid oefenen we vandaag: