ECIW werkboek les 14 – David Hoffmeister

Vandaag komen we bij de reden waarom angst onmogelijk is. We hebben net van de vorige les geleerd: ‘Een betekenisloze wereld baart angst,’ maar als God geen betekenisloze wereld heeft geschapen, dan is dit geen effect van God.

Christus, zoals we vandaag uit onze tekstlezing (T2.VII) hebben geleerd — Christus is een Gevolg van God: God als Oorzaak, Christus als Gevolg — dat is een ware oorzaak-gevolgrelatie, waarin geen miscreatie is ingevoerd. En tegelijk met wat we hebben ontdekt over een betekenisloze wereld — en betekenisloze gedachten die die betekenisloze wereld voortbrengen — beginnen we de kracht van de denkgeest te zien en beginnen we te zien dat de zetel van miscreatie in de slapende denkgeest ligt, of in de bedrogen denkgeest. Daarmee beginnen we angst te ontmaskeren. We leren in te zien dat Jezus angst niet kan wegnemen, hij kan ons enkel de condities tonen waardoor de angst is opgeroepen, zodat de angst kan worden weggenomen — gezien als zijnde niets — als we ontwaken uit deze droom van angst.

We stellen ons nu open om te beseffen dat angst — een miscreatie van het ego — moet worden blootgelegd voor wat het is, omdat God het niet heeft geschapen, omdat volmaakte liefde angst verdrijft, omdat er geen compromis kan zijn tussen liefde en angst of alles en niets; we moeten onze denkgeest klaarmaken om de correctie te kiezen.

Gereedheid impliceert geen meesterschap, zoals we vandaag hebben geleerd in de tekstlezing. Gereedheid gaat aan meesterschap vooraf door liefde, wat voltooiing is. En telkens wanneer we naar de onjuiste gedachten van het ego kijken, de betekenisloze gedachten, of naar de betekenisloze wereld die de projectie of uitbeelding is van deze betekenisloze gedachten, wanneer we daarnaar kijken voor onze vrede, ons geluk, onze redding, kijken we verkeerd.

Telkens wanneer we proberen de dingen in vorm te regelen, overtuigd dat dat de problemen werkelijk zal oplossen, rommelen we met betekenisloze gedachten, en zien we ze niet als betekenisloze gedachten. En dat is de poging tot meesterschap door angst. Meesterschap door betekenisloze gedachten zal nooit slagen. Er is geen meesterschap door opleiding of leren zoals dat door de wereld wordt beschouwd. Er is geen meesterschap door rijkdom of materieel bezit en vergaren. Er is geen meesterschap door bezittelijke relaties: mijn man, mijn vrouw, mijn kind, mijn ouders, mijn familie. Zolang er een ‘mijn’ in zit en het niet het hele universum omvat, is het een poging tot meesterschap door angst — en dit zal niet lukken. Wie is mijn vader/moeder/zus/broer, behalve hij die de Wil van mijn Vader in de Hemel doet?

We hebben een glorieus doel dat vergeving heet en dat perceptie tot één geheel maakt. Maar deze perceptie gaat veel verder dan de gebroken, gefragmenteerde, vervormde, fictieve waarneming van delen en rollen, waarin de overtuiging heerst dat je een rol — een specifieke rol — moet vervullen om ‘goed’ te zijn, om ‘waardig’ te zijn.

Vergeving is het doel dat de Heilige Geest de wereld heeft gegeven, nu. En de Heilige Geest zal de rollen geven en de rollen uitwisselen als onderdeel van het losmaken van de denkgeest uit het valse zelfbeeld. Dit is de enige manier. Je kunt niet uitblinken in een rol alsof er enige betekenis of waarde in de rol zelf zit. De rollen die de Heilige Geest in ruil daarvoor aanbiedt, de ene na de andere, is in zekere zin een trap naar de poorten van de Hemel, terwijl je ruimere en meer open rollen aanneemt die vergeving nabij zullen brengen — de allesomvattende deken van vrede die de wereld bedekt, die zich over de hele wereld uitspreidt, die alle piepkleine rolletjes omarmt en overspoelt, tot één ervaring van eenheid in de waarneming, het kwantumveld waar de natuurkundigen over spreken.

En dus leggen we vandaag alle gedachten die angst opwekken aan de kant. We leggen ze op het altaar. We geven ze aan de Heilige Geest als geschenk. En dan wachten we in stilte, om de liefde en de zegen van de Heilige Geest te ontvangen. We zijn verheugd dat het idee van vandaag de reden is waarom de eerste dertien lessen die we hebben gedaan waar zijn. Deze les, nummer veertien, ‘God heeft geen betekenisloze wereld geschapen,’ is de reden waarom ‘Niets wat ik zie betekent iets,’ is de reden waarom ‘Ik heb alles wat ik zie alle betekenis gegeven die het voor mij heeft’ — en het gaat maar door — het is de reden waarom ‘Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk,’ het is de reden waarom ‘Ik voel onvrede omdat ik iets zie dat er niet is,’ het is de reden waarom ‘Ik zie alleen het verleden,’ het is de reden waarom mijn denkgeest bezig is met die betekenisloze gedachten…

Het is de mooie oorzaak-gevolgrelatie, zoals we ons herinneren, dat God in de geest schept en God in de eeuwigheid schept — God schept geen lineaire tijd en ruimte, God schept geen beelden. Dit is de betekenis van het gezegde in de Bijbel: ‘Houd geen gesneden beelden voor het aangezicht van de Heer, uw God.’ Waarom is dat waar? Waarom zou ik geen gesneden beelden voor het aangezicht van de Heer, mijn God, moeten houden? Omdat God geen betekenisloze wereld heeft geschapen — een wereld van gesneden beelden. Gesneden beelden — beelden die op zichzelf lijken te bestaan als afzonderlijke delen, als specifieke onderdelen, in een wereld van lineaire tijd en ruimte — dat is fictie, dat is miscreatie. En schuld, en pijn, en vooral angst, zijn verbonden met deze poging tot miscreatie. En waarom leg ik de nadruk op het woord ‘poging’? Omdat, nogmaals, God geen betekenisloze wereld heeft geschapen. Het ego is niets meer dan een poging tot angst, en waarom zou je je heilige denkgeest identificeren met een poging tot angst, in plaats van liefde, in plaats van dat wat God geschapen heeft als volmaakt, eeuwig, onveranderlijk, goddelijk?

En zo gaan we vandaag verder met toewijding, met de vastberadenheid om deze les te aanvaarden als de opening van ons hart, want we keren terug naar de liefde in het gewaarzijn. In waarheid zijn we nooit weggegaan, maar in ons bewustzijn staan we vandaag oprecht open voor het idee: