ECIW werkboek les 12 – David Hoffmeister

Ook vandaag laten we weer een grote perceptuele vervorming los, en gaan we dieper inzien dat de slapende denkgeest ertoe wordt aangezet om op de wereld te schrijven wat hij wil. Het is een versie van les nummer twee: ‘Ik heb alles wat ik zie alle betekenis gegeven die het voor mij heeft.’

Maar vandaag in les twaalf betrekken we ook het idee van les nummer 5: ‘Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk’ — met een verband naar betekenisloosheid, het zien van iets dat er niet is, maar nu de onvrede volledig verbonden met het gevoel van betekenisloosheid en niet met betekenissen die aan de wereld zijn gegeven, zoals een angstige wereld of een gevaarlijke wereld, een vijandige wereld, verdriet, verdorvenheid, waanzin.

Deze schijnbare betekenissen zijn slechts projecties die zijn toegeschreven aan verschillende personen, plaatsen, gebeurtenissen, omstandigheden. We gaan het verband zien tussen onvrede — wat angst kan zijn, schuld, pijn, schaamte — wat dan ook — irritatie, ergernis — en betekenisloze gedachten, en de betekenisloze wereld die uit deze gedachten tevoorschijn komt.

Vandaag settelen we ons hierin en komen we weer los van valse oorzakelijkheid met de herinnering: ‘ik voel onvrede omdat ik een betekenisloze wereld zie.’ De slapende denkgeest is betekenis vergeten omdat hij zichzelf als de Christus is vergeten, en hij is God, onze Schepper en Bron, vergeten. En als je volledig geheugenverlies hebt van goddelijke betekenis: liefde, oneindige kracht — dan is betekenisloosheid een teken van verloren zijn of machteloos of hulpeloos, verward.

En deze verwarde gevoelens wekken veel onrust in de denkgeest. En daarom zijn zulke drukke gedachten, die betekenisloze gedachten, en de betekenisloze wereld die ze ogenschijnlijk uitbeelden, een afleidingsmanoeuvre tegen het stil zijn en naar binnen gaan, het laten vallen, het zinken, het diep duiken in een stilte die zo diepgaand is dat de tijd voorbij gaat zonder dat die kostbare stilte wordt aangeraakt.

We laten alle pogingen los om vast te houden aan betekenisloze gedachten en de betekenisloze perceptuele wereld van tijd en ruimte. Tijd en ruimte zullen de heilige Zoon van God nooit tevreden stellen. Heiligheid is onze natuurlijke erfenis, het is onze vreugde, het is onze eeuwige natuur. En er is niets van tijd en ruimte nodig om onze heiligheid op dit moment, in dit heilig ogenblik, te ervaren.

Terwijl je door de dag heen gaat, kijkend, naar gedachten kijkend, naar de beelden kijkend, de gelijkheid van de beelden en de gedachten ziende, herinner je dan de les van vandaag: