ECIW Werkboek les 10 – David Hoffmeister

Vandaag werken we met gedachten. Vandaag richten we ons op de denkgeest, en we nemen een stap om ons echt open te stellen voor een ervaring dat deze parade van gedachten die lijkt te bestaan — de gedachten die opkomen en door het bewustzijn heen rollen en flitsen — helemaal niet onze werkelijke gedachten zijn. Ze zijn vooral een mix, ze zijn een brij, ze komen en gaan en fladderen en dwarrelen; deze zogenaamde gedachten worden de monkey mind genoemd omdat apen schijnbaar zonder patroon rondspringen, heel actief, heel druk bezig.

En terwijl we ons hebben vereenzelvigd met een lichaam en de omgeving, bekende objecten en omstandigheden, richten we ons nu alleen op het kijken naar de gedachten — alles is een gedachte. En dit is belangrijk omdat er overtuigingen onder deze gedachten zitten. We hebben net in onze eerdere tekstsessie (T2.IV) gelezen dat de vergissing de vorm kan aannemen van het geloof dat de denkgeest in het lichaam en het lichaam in de denkgeest kan scheppen, dat de verschillende niveaus elkaar kunnen beïnvloeden. Er zijn van die zeer diepe, vervormde overtuigingen die eigenlijk vervormingen van de schepping zijn, vervormingen van het feit dat alleen de denkgeest scheppend is. Dus de gedachten die voorbij drijven, de gedachten die ik denk dat ik denk, de gedachten die ik lijk te denken, de gedachten die mijn denkgeest doorkruisen, daarvan kunnen we zeggen dat ze allemaal voortkomen uit valse overtuigingen, ze zweven allemaal voorbij vanwege de vergetelheid van de schepping.

We kijken naar de gewone gedachten — misschien introduceer je iemand als ‘mijn zoon’ of ‘mijn dochter’, ‘mijn moeder’ of ‘mijn vader’. Je ziet dat zelfs deze eenvoudige, gewone gedachten impliceren dat het ene lichaam een ander lichaam kan maken. Dat is het concept dat nodig is — dat kinderen afkomstig zijn van ouders, en de naamgeving van het kind en van de ouder, en titels en categorieën — en wat voortkomt uit een geloof dat lichamen kunnen scheppen. Dus wat voor de voortplanting in deze wereld geldt, is eigenlijk onmogelijk, vanwege één simpel feit dat de denkgeest niet buiten zichzelf schept: geest schept geest. De geest kan niet buiten zichzelf scheppen, en kan dus geen materie scheppen.

Deze gedachten die heel gewoon lijken, die alleen maar het dagelijkse bewustzijn doorkruisen, zijn dus onwerkelijk omdat ze geen basis hebben, ze hebben geen Bron, ze komen nergens vandaan. En je mag denken: wel, ze lijken uit het ego te komen; maar het ego is niets, het ego kan niets zijn, omdat het ego zelf geen schepper heeft. Het ego is niets, kan zich niet uitbreiden, kan niet genereren, kan niet maken, kan zich niet vermenigvuldigen, want [Billy Preston lied] ‘niets uit het niets laat niets achter, je moet iets zijn, als… [je bij de Vader bent…].’ Nee, het is gewoon dat niets niet werkelijk kan zijn, want niets is niet geschapen. Dus als ik naar de les kijk en de les van vandaag herhaal, ‘Mijn gedachten betekenen niets’, dan zegt dit dat de gedachten die mijn denkgeest doorkruisen geen Bron hebben, en daarom niet werkelijk kunnen zijn. En herinner je jezelf er dan met gesloten ogen aan dat dit idee voor vandaag mij zal helpen om mij te bevrijden van alles wat ik nu geloof. Want als deze gedachten niets betekenen, dan zijn alle valse, foutieve overtuigingen die deze betekenisloze gedachten ondersteunen ook niet waar. Het was Mary Baker Eddy die zei dat er geen denkgeest in materie zit. Dat komt omdat de denkgeest geen materie voortbrengt. En dat is een andere herinnering van: